Half Crazy – Chapter 12

PAGKALIPAS ng isang taon, muling bumuhos ang balita tungkol sa pagpatay kay Rhoda Santillan. A video was found and it leaked in the internet.

Lumitaw ang mukha si Fred. Nakangisi ito. “I’m gonna surprise my bride-to-be! Watch out guys!” Isinet nito ang cam at nagtago sa likod ng kurtina.

Bumukas ang pinto. Narinig ang mabining tawa ni Rhoda at ang malambing na tinig nito.

“Dude, morphines again? I thought you’re over it.”

Inakay nito si Justin na tila wala sa sarili.

“Margarette… “ paulit-ulit na sambit ng binata. Pagkuwa’y ngumingiti saka napapabuntong-hininga at napapangiti ulit.

“No, it’s Rhoda…” anang dalagang tila naiiyak. “It’s Rhoda, Justin.” anitong niyakap ng mahigpit ang binata. “Make love to me,” bulong nito’t sinimulang halikan ang punong-tainga ng binata.

“I need to talk to Margarette…” ani Justin na panay iwas at itinulak ang dalaga.

Ngunit mas lalong nangunyapit ito’t patuloy ang paghalik.

“I’ve loved you for so long Justin. Don’t you know that?” Itinulak nito ang binata sa kama at kaagad na kinubabawan iyon. “And I wanted you to be mine. Kaya ko sinagot si Fred para mapalapit sa’yo. But you’re head over heels in love with Marga. Ano bang meron siya na wala ako?” bigla nitong ibinaba ang zipper ng pantalon ni Justin pero kaagad umiwas ang huli at pilit na bumangon.

“No,” ungol ni Justin. Nang yapusin ito ng dalaga’y itinulak ito ni Justin. “I can’t… I’m in love with Margarette.” Tumayo ito’t pasuray-suray na tinungo ang pinto.

Sukat sa sinabi’y parang leon na nagalit si Rhoda at hinarang ang binata. “Margarette, Margarette! Puro ka na lang Margarette! Can’t you see that she doesn’t love you?” Sinampal nito si Justin. “Hindi ka pa rin natatauhan? That was why I set up a date for you! Para malaman mong hindi ka niya mahal. Para tumigil ka na sa kabaliwan mo nang sa gayon ay makita mo na ako! I’m the one in love with you, Justin!” umiiyak na saad nito. “Ako lang ang nagmamahal sa’yo ng ganito! Bakit hanggang ngayon hindi mo pa rin makita iyon?”

“But I love her,” usal nito na tila hirap na hirap.

“She doesn’t love you!” sigaw nitomsa pagmumukha ng binata.

“I know.” sagot ng kaharap at tumango-tango. Lumarawan ang pait sa mukha nito. “But I love her still.”

Lalong tumindi ang galit ng kaharap at kinalmot ang binata. Dumugo ang kaliwang pisngi ng binata ngunit tila hindi ito nasasaktan. Nagwala si Rhoda at patuloy ang pangangalmot at pagbayo sa dibdib ng kaharap. Bigla’y itinulak ni Justin ang dalaga at bumagsak ito sa paanan ng kama.

“I’m sorry.” tanging sambit ni Justin at mabilis na umalis sa silid na iyon.

Naiwang nagwawala si Rhoda. Nagmumura ito saka napahagulhol.

Nagulat ito nang biglang may gumalaw sa kurtina.

Naroon ang nagtatagis na bagang na si Fred.

“F-Fred?”

“You bitch.” tanging sabi nito na nanlilisik ang mata. “Ginagago mo lang pala ako!”

“I’m sorry, Fred.” Nahintakutang saad ng dalaga. Tinangka nitong tumayo. “I can explain-“

Ngunit hindi na naituloy ng dalaga ang sinasabi. Humampas sa ulo nito ang lampshade. Hindi na nakasigaw si Rhoda. Tumama ang ulo nito sa matigas na bahagi ng kama at nangingisay. Saka lamang natauhan si Fred.

“R-Rhoda?” Ngunit tumagos na ang maraming dugo sa carpet.

Napahilamos ng mukha si Fred. Napaluhod ito. Napa-iyak. Nagpanic. Nagpalibot-libot ito sa silid na tila hindi alam ang gagawin. Dagli itong kumuha ng basang basahan at pinunasan lahat ng nahawakan niya. Saka biglang nanlalaki sa takot ang mga mata nang makita ang camera. Kaagad itong lumapit at pinatay iyon.

Hindi makapaniwala si Marga sa nakita. Natagpuan niya ang sariling walang tigil ang pagbuhos ng luha at hindi niya mapigil ang panginginig. Justin is innocent… And Rhoda… Bakit hindi man lang niya napansin ang nararamdaman ng bestfriend niya? Ni wala siyang nagawa para tulungan ito. Her bestfriend was in love with Justin and kept her feelings. Rhoda had suffered and yet, she didn’t know about it.

Naramdaman niya ang pagpisil ni Henrik sa balikat niya. Nang tingnan niya ito’y puno ng paghihirap ang mukha nito. Niyakap siya nito ng mahigpit. Kita niya ang pagpipigil nitong magpakita ng emosyon. Wala sa hinagap nilang lahat na si Fred ang makakagawa noon kay Rhoda. Kasabay ng pagkalat ng video ay ang balitang pagsuicide ni Fred. Hindi nito nakayanan ang sundot ng sariling konsensiya. Nagpakamatay ito sa bahay na itinayo nito para kay Rhoda at iniwan ang videong iyon.

She felt sorry for Fred. She felt sorry for Rhoda. She felt sorry for Justin. She felt sorry for all of them.

Biglang umiyak si Jojo. Pareho silang napalingon sa batang nasa kuna. Kaagad niyang pinahid ang luha’t dinaluhan ang anak. Kinarga niya ito at buong pusong hinalikan at inihele hanggang sa muling naging mapayapa ang tulog nito.

“Justin’s gonne be freed tomorrow.” ani Henrik nang mailapag niya ulit ang bata sa kuna.

“We need to be there.” aniya. Muling sumungaw ang luha sa mga mata niya. Tumango si Henrik saka niyakap siya ng mahigpit.

“I guess it’s about time to say goodbye…” bulong nito.

Gumuhit ang sakit sa puso niya. Alam niya ang ibig sabihin nito.

NASA headlines ulit ang pangalan ni Justin. Napawalang-sala ito. Nagsalita ang mga Santillan sa publiko, humingi ng dispensa sa maling pang-aakusa na nagawa nila. Ipinangako nila na malilinis ang pangalan ng binata. Bago pa man matapos ang araw na iyon, dumating ang Auntie Edith at Uncle Renato niya sa apartment na tinutuluyan nilang mag-ina. Humingi ang mga ito ng kapatawaran. Walang makapang galit si Marga sa dalawang itinuring niyang mga magulang. Biktima silang lahat ng pagkakataon. Sila lang natitirang pamilya niya. Kaya buong lugod niyang tinanggap ang paumanhin ng mga ito. Hindi niya makakalimutan ang pabor na hiningi niya a Uncle Renato niya na bagamat labag sa loob nito’y pinagbigyan siya. Hiniling niya rito na sana’y huwag ng pahirapan si Justin. Dahil ito ang ama ng sanggol na dinadala niya.  Akala niya’y hindi nito pagbibigyan ang hiling niya. Pero nabalitaan niyang ipinasok sa rehab si Justin. At ipinagpapasalamat niya iyon ng malaki.

Kumusta na kaya si Justin? Magiging masaya kaya ito kapag nagkita sila ulit?

PARANG hindi siya makapaniwala nang sabihin sa kanya na laya na siya. Simula noong makaharap niya si Renato Santillan ay alam niyang mabubulok na siya sa kulungan. Ngunit nagulat siya nang sa sumunod na araw ay pinalipat siya sa rehabilitation center para tuluyang magamot ang addiction niya.  Hindi na siya muling ginalaw ng mga tuta nito pagkatapos ng paghaharap nilang iyon.

Ngayong tuluyan na siyang nakalabas ay hindi niya tiyak kung saan patungo. Kinamayan siya ng police officer. Nandoon din ang abogado niya. Hiniling niya na huwag ng makita ang taga-media.

“Sa likod ka dumaan. May susundo sa’yo,” anang pulis.

Nagtataka ma’y sinunod niya ito. Nakahinga siya ng maluwag nang tuluyang makalabas sa presinto. Mas masarap pala talaga ang hangin sa labas.

“Justin!” tawag sa kanya ng boses na alam niyang kailanma’y hindi niya malilimutan. Naroroon ang Honda CRV na alam niya kung kanino. Kumislot ang puso niya na tila ba magwawala sa saya nang masilayan ang nakangiting mukha ni Marga. His Margarette. His special kind of morphine. Parang hindi niya kakayanin ang tuwang nararamdaman ng dibdib. Parang sasabog iyon sa sobrang saya. Ngunit nawala ang ngiti niya nang maya-maya’y lumabas si Henrik, kalong-kalong ang isang batang lalaki.

Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman nang mapatitig siya sa bata. Bumilis ang tibok ng puso niya. Namimilog ang mga mata nitong nakatingin sa kanya. Unti-unti siyang lumakad palapit. Ngunit gusto niyang mapaatras nang makita kung ano ang ibig sabihin ng nakikita niya. Margarette and Henrik and the baby… A family.

Hindi niya alam kung may hihigit pa sa sakit na nararamdaman niya sa mga sandaling iyon.

“Da-daaa,” anang bata.

Pinigilan niya ang pagpatak ng luha.

“Da-daaaa,” ulit nito na tila ba tuwang-tuwa habang karga-karga ni Henrik.

Hindi pa man siya nakakalapit ay tumakbo na si Marga at sinalubong siya ng mahigpit na yakap.

“I’m so happy to see you again.” anitong pumiyok ang boses.

Napalunok siya. Masayang napatitig ito sa kanya saka kumawala ng yakap. Gusto niyang tumutol. Gusto niyang manatiling nakapaloob si Margarette sa bisig niya pero hindi siya nagpumilit.

“Bro!” ani Henrik. Tinanggap niya ang palad nito. “Welcome back.”

“Thanks for everything, bro,” aniya rito.

Ngiti lang ang isinagot nito saka tinapik ang balikat niya.

“I’m sorry about Fred.” Nasa mata ng kaharap ang pighati. Tumango-tango ito.

“I’ve already mourned for him, bro,” anito sa mababang tinig. “I’m so sorry for everything.”

“It’s no one’s fault,” tapat sa loob na sagot ni Justin. Wala siyang makapang galit sa nangyari. Wala siyang sinisisi. Dahil marami siyang natutunan sa isang taong pagkakakulong. He felt like a new person. He was healed from his wounds. He felt grateful it happened. maliban na lang sa malaking panghihinayang sa dibdib na hindi niya nakasama si Margarette sa loob ng isang taong iyon. Napabuga siya ng hininga habang pinagmamasdan ang tatlo. Pero hindi niya maunawaan kung natutuwa ba siya o nalulungkot sa nangyayari.

“Look who’s here, Jojo” tila musika sa pandinig niya ang boses na iyon ni Margarette habang kausap nito ang anak.

Sumilay ang ngiti sa mukha ng bata saka tila nahihiyang itinago ang mukha sa dibdib ni Henrik. Natawa sila. Pakiramdam niya’y pinipiga ang puso sa nakikita.

“C’mon, Jojo, say hi..”

Lumingon ang bata sa kanya saka ngumiti. Pagkuwa’y  inilahad nito ang dalawang kamay na tila gusto mgpakarga.

Napalunok siya. Hindi niya alam kung papaano ito kakargahin pero nanaig ang kagustuhan niyang pagbigyan niya ang bata. Hindi niya maipaliwanag ang saya na naramdaman nang kinalong niya ito.

“Ilang taon na?” tanong niya sa dalawa. Kita niya ang pagpahid ni Marga ng luha sa mga pisngi. Muling sumigid ang kirot sa dibdib niya.

“One year,” si Henrik ang sumagot.

“Da-daa,” anaman ng bata habang hawak ang mukha niya.

“Maiwan ko muna kayo, may kakausapin lang ako sa loob.”

Tumango siya. Tinapik nito ang balikat niya. Alam niyang binigyan sila nito ng pagkakataong magkasarilinan. Napatitig si Justin kay Marga. One year… Still, she’s the most beautiful thing on earth for him.

Panay pa rin ang patak ng luha nito pero hindi ito humihikbi. Tila alam na ni Justin ang sasabihin nito sa kanya. She’s saying hello. And then goodbye. And she’ll go on with her life… And he has to go on with his.

“Kumusta ka na?” anitong nangingiting-naiiyak.

Nagkibit-balikat siya. “Heto,” tanging sagot niya. Pilit niyang nilululon pabalik ang rumaragasang emosyon.

“Na-miss kita…” amin nito. Muling sumungaw ang luha nito. Kagaya noong huli nilang pag-uusap, pinigilan niya ang sariling pahirin iyon. Kagaya ng pagpipigil niya sa sariling yakapin ito’t halikan hanggang sa humupa ang pangungulilang nararamdaman niya sa loob ng tila napakahabang panahon.

“Ako din… Na-miss din kita. Sobra.”

Pinahid nito ang luha sa mga mata ngunit patuloy ang pag-agos noon.

“May ipagtatapat ako,” anito.

Tumango siya. Hinanda niya ang sarili sa panibangong sakit. Niyakap niya ang kalong na bata, tila kumukuha doon ng lakas ng loob.

“You told me to live my life, right? Na kalimutan na kita…” Tumango ulit siya. Yumuko at kunwa’y nilalaro ang bata para hindi nito mapansin ang pangingilid ng mainit na likidong iyon sa mata niya. “But… there are just things I cannot change. And I don’t want to change.” Humugot ito ng malalim na hininga bago nagsalita saka napatitig sa anak nito na kalong-kalong niya. “I named him after you. Justin Camara Junior.”

Napangiti siya sa kabila ng paninikip ng dibdib at lalamunan. “He’s…” napalunok siya. “He’s mine…” Hinalikan niya ang ulo ng bata at hinayaan niyang dumaloy ang kanina pa nagbabantang luha. His son… “Wanna play with Daddy?” aniya sa anak at itinaas ito. Napahagikgik si Jojo.

Natutuwang pinagmasdan ni Marga ang mag-ama. Laking pasasalamat niya sa Diyos at sa wakas dininig ang panalangin niya. She loves them both so much. At wala nang mas makapagpapasaya sa kanya ngayong magkasama na silang lahat.

“Justin..” tawag niya rito. Mula kay Jojo napatingin ito sa kanya. His expression was almost unreadable. Pero alam niya ang nararamdaman nito.

“I’m with Henrik,” she paused.

Doon gumuhit ang pait sa mga mata nito pero nakuha pa rin nitong ngumiti. “I know. I told you to live your life.”

Gustong umigkas ng kilay niya sa narinig. It’s not what she wanted to say. “I did., lived my life.. I tried… Henrik helped me out. And-”

“You don’t have to explain. I understand, Margarette. At masaya ako para sa’yo.  I only wanted you to be happy.”

Muling dumaloy ang luha sa pisngi niya. She recalled those times she yearned for his presence. Sa lahat ng araw na pinangarap niyang makapiling ito. Mula sa pagdadalangtao niya hanggang sa panganganak niya, sa lahat ng pagkakataong hungkag ang pakiramdam niya dahil wala ito. “I’ve been praying for this to happen, Justin. At masayang-masaya ako ngayon. I’ve been waiting for so long and God knows how much I missed you.” Lumapit siya rito at niyakap niya ang mag-ama ng mahigpit. Saka muling tinitigan ang mukha ng lalaking pinakamamahal niya.

“I live with Jojo.” Napalunok ulit ito, namumula ang ilong at paligid ng mata. “If… if you want.. you can live with… us.” aniyang nakahinga ng maluwag nang sa wakas ay masabi niya. Kinabahan siya nang wala siyang makitang reaksyon sa mga mata nito. Nagbago kaya ang damdamin nito sa loob ng isang taon at ayaw na nitong makapiling siya at ang anak nila?

“With Henrik?” sa wakas ay sagot nito’t napabuga  ng hangin.

“No…” kunot-noong sagot niya. “Just Jojo. Me and you… i-if you like.”

Tila nakain nito ang dila at hindi makapaniwalang napatingin sa kanya.

“You’re not married with Henrik?!” anitong bahagyang umangat ang boses.

“No,” lalong kumunot ang noo niya.”Do you want me to marry him?”

“No!” Napabuga ulit ito ng hangin. Bigla’y umiyak si Jojo sa gulat. “S-Sorry, Jojo,” anitong inihele kaagad ang anak. “It’s okay, Jojo…” alo naman niya sa anak hanggang sa kumalma ito.

Lapat ang mga ngiping binalingan siya ni Justin. “Alam mo bang muntik na akong mabaliw kanina habang pinagmamasdan ko kayong tatlo? And you told me you’re with him!”

Sasagot sana siya ngunit inangkin na ni Justin ang labi niya’t buong diin siyang hinalikan. Napapikit siya ng mariin at dinama ang tamis ng halik nito at buong pusong tumugon. He still kissed her the way that could make her weak and strong at the same time. Iniyakap niya ang isang kamay dito habang ang isa’y nakasuporta sa bisig nitong kalong ang anak nila.

Natawa sila bigla dahil hinahaplos ni Jojo ang mukha nila.

“Baka maipit yang bata.” ani Henrik. “Akin na nga.” anito saka kinuha mula kay Justin ang bata. May binulong ito kay Marga dahilan para mapatitig siya saglit dito. Henrik loved her. Dama ng puso niya iyon. At alam niyang nasasaktan ito ngayon. But he’s a good sport. And Henrik is a nice guy. Once a nice guy, always a nice guy. Hindi niya alam kung papaano susuklian ang lahat ng kabutihan nito sa kanilang mag-ina.

Bahagya itong tumango sa kanya at kumindat saka inaliw si Jojo at dinala patungo sa sasakyan.

Thank you, Henrik… bulong ng puso niya.

Napatingin si Justin sa pinsan. He felt deep gratitude for keeping his promise. Inalagaan nito ang mag-ina niya para sa kanya. At hindi niya alam kung paano niya ito pasasalamatan. Nang mapatingin siya sa kaharap ay nakatitig ito sa kanya.

“So… Do you want to.. I mean, I’m not in a rush but-” tila hindi magkandatuto sa pagsasalita si Margarette. Tumaas ang sulok ng labi niya at hindi napigilan ang ngiti. Margarette wants him in her life. Muling inangkin ni Justin ang mga labing iyon na kaytagal niyang pinangarap na muling mahagkan. He felt her once more and breathe with her and wanted to stay there forever. Margarette will always be the love of his life. Even if he died, he knew, he’d still search for her in another lifetime. Ito ang bukod-tanging dahilan at hinayaan niya ang sariling mabuhay. He was hoping to see her and love her for the rest of his life.

“Walang araw sa loob na hindi ko hiniling na makapiling kita, Margarette. I love you so much… mahal na mahal pa rin kita. So… Yes,  gusto kong makapiling ka habambuhay at lahat ng magiging anak natin.”

Nangislap ang mga mata nito sa tuwa’t napasubsob ito sa dibdib niya. “Mahal din kita,Justin. I’m sorry if it took me so long to realize. I’m sorry for all the pains that I’ve caused you. That was what I wanted to tell you the last time I visited you… that I’m in love with you and I want to stay in love with you until my last breath. Nasaktan ako noong mabasa ang sulat mo. I was hurt but I knew you. You would never hurt me. Kaya kahit anong pilit kong ibaling sa iba ang tingin ko, hindi ko magawa dahil umaasa pa rin akong pag nagkita tayo ulit, mahal mo pa rin ako…”

“I’m sorry…” Hinalikan niya ang luhang pumapatak sa pisngi nito. “I’m so sorry for those silly things I wrote. Gusto ko lang magpatuloy ang buhay mo. It would be unfair if you messed your life because of me when you can have the chance to be happy, to have a normal life that I know I cannot give at that time. That’s what I’ve always wanted Margarette, ang maging masaya ka. Pero walang makapagbabago ng pag-ibig ko sa’yo. Not a year. Not a lifetime. Not an ever after… I’ve been in love with you since forever.”

Pinigil ni Marga ang sariling mapahikbi. “Thanks for loving me that much. Hindi ko alam kung mapapantayan ko ang pag-ibig mo. All I know is I love you so much that it hurts not to be with you.  Sana hindi ka na muling ilayo sa akin dahil hindi ko alam kung kakayanin ko pa…” parang batang samo nito.

“I’m more than glad hearing you say these things to me. Hinding-hindi ko na iyon hahayaan pang magkalayo tayo, Margarette. I got all the reasons to fight for my life. You and Jojo.” ani Justin at hinaplos ang pisngi nito.

“Does that mean you can m-marry me?” anitong namula ang pisngi sa huling sinabi.

Ngumiti siya. “Did you just propose?

Lalong tumindi ang pamumula nito. Biglang bumusina si Henrik. Pareho silang napalingon at sumenyas.

“So…” alumpihit na tanong ni Marga.

“So?”

Nang tumingala ito sa mga mata niya’y nahigit niya ang hininga nang mabasa ang damdaming nakapaloob sa titig ng kaharap. Napalis ang ngiti niya’t sumeryoso ang mukha.

“Will you marry me?” tanong ulit nito.

He suddenly knew what it felt when heavens poured out blessings to you. Happiness touched his heart and his soul. His nerves were shaking because the emotions were almost unbearable. Wala nang sasaya pa sa sandaling iyon. Hinawakan niya ang magandang mukha ng kaharap, ng kanyang Margarette. “Yes, I will marry you. And be with you forever.”

Niyakap siya nito ng mahigpit. She was crying again. Pagkuwa’y nakangiting nakatingala sa kanya. “I’m so happy,” anito habang sumisigok. “I can’t control my sobs.” Hinimas niya ang likod nito. “H-Henrik just did us a favor.” patuloy nito. “Our wedding is happening in ten minutes!”

Nakangangang napatitig siya kay Margarette. Pero hindi ito nagbibiro. Muling bumusina si Henrik.

Nagkatinginan sila saka parehong napangiti.

“You’re that in love with me?” tudyo niya.

“Yes. And from now on,  you can never get away from me.” anaman ni Marga.

That’s all I ever wanted, ani Justin sa sarili at ginagap niya ang palad ng babaing pinakamamahal. Magkahawak-kamay nilang tinungo ang kinaroroonan ng sasakyan.  Sa puso nila, alam nilang wala ng makapaghihiwalay pa sa kanila.

THE END

Author’s Note:

Isang kuwento na naman ang natapos. Maraming salamat sa inyong patuloy na pagsuporta. Nawa’y nasiyahan kayo sa kuwentong ito. Sa totoo lang, medyo na-stress ako sa kuwentong ito. This isn’t supposed to be my second story pero hindi nawawala ang mga characters sa isipan ko kaya tinapos ko na. Kaya kung medyo magulo, pasensiya na.hehe This is the best I could do. Pinilit ko talagang gawing happy ending.

As for the original writer of this story, Ms. Louise, sana okay sayo ‘to. I really really hope na magustuhan mo. Thanks for this Lou! 🙂 And thank you Foo for making me do this. I’m so happy!!! For Yesha, Bench and Blue, thank you sa support!

As for the Top family that is growing 🙂 , thanks! kahit hindi tayo nagkakachika, mahal ko kayo.

Dear  readers, we are thankful for all of you. Maraming maraming salamat! Salamat sa walang sawa ninyong suporta. You knew who you are and I’m really grateful for all your support. 🙂

As for Justin and Margarette, Good luck! happy days are ahead of you.

And as for Henrik, you’re gonna be okay. You might be a bit heartbroken, but you’re gonna be alright. You’ll soon find the love of your life.

And for all of you, especially to God, Thank you very much!!!

Hanggang sa muli,

Calla Lily